แม่เหล็กสำหรับการย้ายถิ่นฐานแรงงาน

เมื่อถูกถามถึงการอพยพมาที่เดลเนื่องจากโรงงาน เวการ์ยืนยันว่าโรงงานแห่งนี้ดึงดูดคนงานจากทั่วประเทศ โดยเฉพาะในช่วงก่อนและหลังสงครามที่ต้องการแรงงานจำนวนมาก ครอบครัวมักย้ายมาอยู่ด้วยกัน โดยสมาชิกคนหนึ่งจะได้งานและที่พัก ทำให้ญาติคนอื่นๆ ย้ายไปอยู่กับพวกเขาได้ง่ายขึ้น อย่างไรก็ตาม ค่าจ้างค่อนข้างน้อย ทำให้หลายคนตัดสินใจย้ายไปอยู่ที่สตังเกลในที่สุดเพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีกว่า

ทักษะและบทบาทในโรงงาน

เวการ์อธิบายว่าแม้ว่าบางตำแหน่งจะต้องมีความรู้เฉพาะด้านสิ่งทอและอิเล็กทรอนิกส์ แต่หลายตำแหน่งต้องใช้แรงงานและต้องได้รับการฝึกอบรมเพียงเล็กน้อย เขาเริ่มต้นในแผนกบรรจุภัณฑ์ของโรงงานฝ้ายโดยเตรียมกรวยเส้นด้ายขนาดใหญ่สำหรับการส่งออก หน้าที่รับผิดชอบของเขาได้แก่ การบรรจุ การจัดการด้านโลจิสติกส์ในคลังสินค้า และการบำรุงรักษาเครื่องปั่นด้าย

หลังจากเสร็จสิ้นการรับราชการทหารแล้ว เวการ์กลับมาพบว่าโรงทอผ้ากำลังประสบปัญหา เขาได้รับคำแนะนำให้หางานอื่น และไม่นานเขาก็ย้ายไปทำงานที่แผนกการตกแต่ง ซึ่งเขาทำงานอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายปี ในช่วงเวลานี้ เขาเข้ารับการฝึกอบรมเพิ่มเติมผ่านบริษัทที่ให้การสนับสนุนการศึกษาด้านเทคนิคของเขาในเยอรมนี โอกาสนี้ทำให้เขาได้รับความเชี่ยวชาญอันมีค่าในด้านสิ่งทอและวิศวกรรม

เมื่อกลับมาที่เดล เวการ์ทำงานในห้องโถงเทคนิคและต่อมาย้ายไปที่ห้องปฏิบัติการ ซึ่งเขาได้กลายมาเป็นผู้ช่วยย้อมสี ทดสอบและปรับสี นอกจากนี้ เขายังเรียนหลักสูตรภาคค่ำเกี่ยวกับธุรกิจและการเป็นผู้นำด้านคุณภาพเพื่อเสริมประสบการณ์ทางเทคนิคของเขา ในที่สุด เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นวิศวกรห้องปฏิบัติการ และต่อมาได้ย้ายไปทำงานด้านการพัฒนาผลิตภัณฑ์ ซึ่งเขาได้มีส่วนสนับสนุนมาเป็นเวลา 12–15 ปี

สภาพแวดล้อมการทำงานและชุมชน

ตลอดอาชีพการงานของเขา เวการ์ชื่นชมกับชั่วโมงการทำงานที่มีโครงสร้างชัดเจนและนโยบายวันหยุดพักร้อนที่เอื้อเฟื้อ เขาไม่เคยรู้สึกหนักใจกับการทำงานกะยาวๆ และแทบไม่ทำงานในวันหยุดสุดสัปดาห์ ยกเว้นการทำงานล่วงเวลาหรือการเดินทาง เขานึกถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนร่วมงานโดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงสีและแผนกจัดเก็บเส้นด้าย การฉลองวันเกิดด้วยเค้กที่พนักงานนำมาให้ถือเป็นประเพณีอันน่าชื่นชมที่เขายังคงรักษาไว้จนถึงทุกวันนี้

แม้ว่าจำนวนพนักงานจะลดลงอย่างมาก แต่ Vegar ยังคงมีความสุขกับงานของเขา เขาให้ความสำคัญกับวัฒนธรรมการทำงานร่วมกันและการมีส่วนร่วมที่คงอยู่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าทีมงานจะลดลงก็ตาม

ข้อคิดเกี่ยวกับอาชีพและมรดก

เวการ์อธิบายถึงอาชีพการงานของเขาว่ามีความหลากหลาย สนุกสนาน และคุ้มค่า เขารู้สึกโชคดีที่มีโอกาสเติบโตในอาชีพการงาน และยอมรับว่าความเชี่ยวชาญของเขาในการแปรรูปสิ่งทอในประเทศนอร์เวย์นั้นหาได้ยาก ในระดับโลก บทบาทที่คล้ายคลึงกันนั้นพบได้ทั่วไป แต่ในนอร์เวย์ บทบาทเหล่านี้มีความเฉพาะทางสูงมาก

การปิดโรงงานการผลิตในเดลและการเปลี่ยนผ่านไปยังปากีสถานถือเป็นช่วงเวลาอันน่าเศร้าสำหรับเวการ์และเพื่อนร่วมงานของเขา แม้ว่าจะเป็นเรื่องท้าทายที่จะเห็นคนจำนวนมากลาออก แต่บริษัทก็ได้ลงทุนด้านนวัตกรรมตั้งแต่นั้นมา ซึ่งช่วยให้พนักงานสามารถเข้าร่วมงานแสดงสินค้าระดับนานาชาติและการมีส่วนร่วมกับลูกค้าได้

คนงานโรงงานรุ่นที่ 6

เวการ์ภูมิใจที่ได้เป็นคนงานโรงงานรุ่นที่หก ซึ่งสืบสานประเพณีของครอบครัวมาตั้งแต่ปีพ.ศ. 2422 โยฮันเนส รอนฮอฟเดอ ปู่ของเขาเป็นหนึ่งในคนงานที่มีทักษะที่กงสุลเจบเซนจ้างมาเพื่อก่อตั้งโรงงานเดล มรดกนี้รวมถึงสมาชิกในครอบครัวจำนวนมากจากรุ่นสู่รุ่น ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงความผูกพันที่หยั่งรากลึกกับโรงงาน